Bir zamanların ihtişamlı Suğla gölü, baraj göleti haline getirilip fabrika da özelleştirilince kentin sırtını yaslayacağı bir ana sektöre dönüşemeden işlevlerini kaybettiler. Maalesef! Ekonomik kalkınmayı sağlayamadık. Seydişehir ekonomisi, Alüminyum fabrikasının yapımına kadar, tarımsal ağırlıklıydı. Her çeşit balıkçılık, kurbağa ve istakoz da kent ekonomisinin belli başlı gelir kaynaklarından birisiydi. Avrupa devlet başkanlarının sofralarında en lüks lezzetli yemeklerini süslüyordu. Seydişehir, 1970’lı yılların başlarına kadar tarımsal ürün, hayvancılık ve balık geliriyle çarklarını döndürdü. Alüminyumun üretime geçmesiyle tarımsal üretim çok azaldı. Ama kentin gelirleri arasında balık üretimi yerini korudu. Ne zamana kadar? Suğla gölünü yapay bir gölet haline getirinceye kadar! 1995 li yıllarda suğla gölü ufaltılarak baraj sulama göleti haline getirildi ve işletme hakkı da bizim yöneticilerin gözlerinin içine baka baka da Çumra’ya verildi. Artık balıkçılık gelirleri de düşmeye başladı. En gözde yağ balığı ve diğer türleri, kurbağa ve istakoz kayboldu. Var olan sazan balığı da gitgide azalıyor. Balıkların azalmasının nedeni olarak çeşitli etkenler gösteriliyor. Gölün baraj göleti haline dönüştürülmesi, sudaki lağım kirliliği, küresel ısınma, hatalı avcılık bunların başlıcası. Alüminyum fabrikasını özelleşmeyle birlikte kaybettik. Hiçbir gayrimenkulüne sahip çıkamadık. Fabrikada üretim daraltıldı. Oradan da ilçeye çalışanların gelirlerinin ve sayılarının düşmesiyle de esnafının yüzleri gülmez oldu. Suğla baraj göleti de böyle oldu. Balıkçı sayısı azaldı. Su ürünleri kooperatifi DSİ ye gölet kirasını ödeyemez hale geldi. Göletin kullanımı da başka bir ilçeye ait olunca balıkçı kenti Seydişehir şimdilerde sazan balığını bile mumla arar duruma düştü. Peki bunlar böyle olurken yıllardır bizleri yönetenler neyle uğraştılar! Şimdikiler ne yapıyor?