Her gün yeni bir acı haberle uyanıyoruz. Bir genç yaşamına son veriyor, bir kadın erkek şiddetine maruz kalıyor. Toplum olarak alıştık sanki. Oysa her biri birer çığlık, duyulmayan bir yardım isteği, sessiz bir isyandır. İntihar vakaları ve kadına yönelik şiddet olayları, yalnızca bireysel dramlar değildir. Bunlar, bir toplumun psikolojik ve ahlaki yapısının yansımasıdır. İnsanların yaşam umudunu yitirdiği, kadınların sokakta ve evinde güvende hissedemediği bir ülkede, başarıdan söz etmek mümkün değildir. Kadına yönelik şiddet, “aile meselesi” değil; eğitimden adalete, medyadan kültüre kadar uzanan derin bir toplumsal sorundur. Yanlış yetişen erkeklik anlayışı, ekonomik baskılar, değersizleştirilen insan hayatı bu yaşamı beslemektedir. İntiharların artışı da aynı sessizliğin sonucudur. İnsanlar anlatamıyor, çünkü dinleyen yok. Herkesin kendi derdiyle boğuştuğu, empati yoksunu bir toplumdayız. Kadına, gence, insana değer veren bir toplumsal bilinç oluşturulmadıkça bu tablo değişmeyecek. Bir insanın yaşamına kıyması, bir kadının şiddetle yaralanması veya ölmesi bir istatistik değil; hepimizin ortak utancıdır. Seydişehir gibi birbirini tanıyan, dayanışması güçlü bir ilçede bile bu tür olaylar yaşanıyorsa; sorun çok daha derin demektir. Bu noktada yerel yöneticilere, eğitimcilere, sivil toplum kuruluşlarına ve bizlere büyük görev düşüyor. Herkes kendi çevresinde bir “kulak” olmalı, bir “omuz” olmalı. Bir insanın sessiz çığlığına kulak vermek, bir kadının elinden tutmak bazen bir hayat kurtarabilir. Toplum olarak yeniden dayanışmayı, sevgiyi ve saygıyı hatırlamak zorundayız. Çünkü bir kadının acısı, bir gencin umutsuzluğu sadece onların değil, hepimizin ortak yüküdür. Gerçek kalkınma, insanın yaşam hakkını koruyabilen toplumlarla mümkündür.