Pandeminin ortaya çıktığı geçen yıldan bu yana bir anda gündemimiz değişti, insanlar değişti. Özellikle 65 yaş üstü ve çocuklar sanki tutsak alınıp evlere kapatıldı. Kimse birbirleriyle temas kuramadı. Ölüm korkusu, hastalık korkusu bizleri odalara kapattı ve yalnızlaştırıldık, tek başımıza kaldık. En önemli değişim çocuklarımız ve eğitimlerinde oldu. Sokakta parkta oynayıp enerjisini boşaltması gereken çocuklar, dört duvar arasında tek başlarına kaldı. Uyku ve yemek düzenleri bozuldu. Arkadaşlarıyla oynayamadıkları için tek başlarına odalarında bilgisayar oyunlarına bağımlı hale geldi. Günlerce, haftalarca dışarı çıkamadıkları için gerçeklik duygusundan ve gerçek yaşamdan koptular. 2 dönemdir eğitimden uzaklaşan çocuklar iyice cahilleşmekte fakat ne kendileri bunun farkında ne de ailelerin, eğitimcilerin ve yöneticilerin umurunda. Herkes ekonomiye, işsizliğe, pandemiye odaklanmışken asıl konular göz ardı ediliyor. Çocuklar, bilgiden ve eğitimden iyice uzaklaşıyor. Bir sonraki nesil, cahil olduklarının dahi farkına varamayacak. Çünkü bilgiden ve eğitimden habersiz olacak. Anne babaların kitap okumadığı ortadayken, okullarından uzakta kalan çocuklara kim kitap okutturacak? Sosyal medyalara dalan çocuklara bilginin değerli olduğunu, eğitimin öğretimin kişiye neler kattığını nasıl anlatacağız ya da z kuşağını buna nasıl ikna edeceğiz? Eğitim alanında seferberlik ilan eder gibi, çocuklarımızı yetiştirmenin yollarını bir an önce tartışmaya başlamalıyız. Bilginin önemini ve bilginin ne olduğunu bilenler, gönüllü olarak gençlere ve çocuklara rehberlik etmeli, yoksa yeni nesil cahil olduğunun dahi farkına varamayarak büyüyecektir ve işte o zaman ülkemizi karanlık bir çağ bekliyor olacaktır.