Felsefe kitapları, adaleti çok geniş kapsamlı şekilde ele alır. Bazı alıntılardan adalet düşüncesini kısaca aktarmayı uygun gördük; Filozoflar, eski çağlardan bu yana adalet kavramı ile ilgilenmişlerdir. Kutsal kitapların hemen hepsinde, adalet ile ilgili bölümler vardır. Platon’a göre; Adalet, en yüce erdemlerden biridir. İnsanın ve devletin temel öğesidir. Aristo ise adalet kavramını, bir hukuk düzeni içerisinde güçsüzleri savunmak şeklinde tarif eder. Aydınlanma çağının filozofları ise, adalet kavramını daha dar bir şekilde ele alırlar. Bu filozoflara göre; hukuka ve hukuki eşitliğe uygun davranmak adalet için yeterlidir. Adalet duygusu, doğruluk, güzellik, saygı ve vicdan duygusu ile beslendiği zaman yücelir. Adalet, hukuka uygunluk, yasayı yansız uygulamak, herkese eşit davranmak ve herkese hak ettiğini vermektir. İçinde insaf, ölçü ve vicdan olmayan duygu adaleti kirletir. Bir ülkede, insanların adalete olan inancı ve adalet duygusu kaybolursa, o ülkede yaşayan namuslu insanlar büyük bir kedere düşmüş ve kendilerini ateşe verilmiş değersiz bir varlık gibi hissederler.   Bir toplumun adalet duygusu ne kadar gelişmiş ise o toplumda yaşayan insanlara gelecek ve adalet duygusunu incitecek veya ortadan kaldıracak tehditler o ölçüde azalır. Adalet duygusu gelişen toplumlar sosyal bir denge, huzur ve barış içinde insanca bir hayat sürebilme hakkına kavuşur. Bir ülkede adalet duygusunun kaybolması halinde o ülkede adalet güneşi batmış demektir. Işığın olmadığı bir yerde gölge yoktur. Adaletin olmadığı bir yerde ise hiçbir şey yoktur. Gökyüzü için bulut ne ise, insanlık için de adalet odur.