Her şeyi göze aldık Ve daldık karanlığın içine Bu yol dikenli, taşlı ve dolambaçlı Belirsizdi pek çok şey Kimisi ürkek ve telaşlı Aranansa ufka vuran bir fener ışığı Açlık, kıtlık ve savaşın pençesinde Dinmiyordu çocukların çığlığı Evrenin karanlığında Yıldızlar yanıp sönüyordu İnsanlık nefret ve intikam bataklığında Düşkün ve perişan, kan ağlıyordu Karanlık sokaklarda Korku ve kaygı, yürekleri parçalıyordu Işıkla dolup taşan bir rehber olmak Ve yolu aydınlatmak zordu Gönlümüzde kadim çağlardan beri Hiç sönmeyen bir mum ışıtıyordu vicdanımızı Ve her rehber, kendi ışığıyla arıyordu yolunu Her çağda yol, rehberi çağırdı Ve rehber, elinde feneriyle yola çıkmaya hazırdı Bir umut ışığı bulmak Bir umut ışığı olmaktan başka Neydi hayatın anlamı? Aşka ve umuda sonsuzluk aşılamak Niçin yaşıyorum? Diye hayatı sorgulamak Özgürlüğün ve hakikatin anahtarıydı Bir gönlü kederinden arındıramıyorsan Yıkamıyorsan kahrolası önyargıları Ve ruhun kanatlanıp aşamıyorsa sıradağları Kim kıracak zincirleri senden başka Soluk soluğa, omuz omuza Kim yıkacak barikatları