Sonbahar denilince ilk olarak yaprakların dökülmesi geliyor aklıma, ağaçtan dökülmek yerine atladıklarını farz ederek... Güz hüznümden mi bilmem, sonbaharda takvimler de sararıyor... Eylül, Ekim… Ayı başladığında sanki ağaçlar gibi benden de bir şeyler dökülecek, kopup gidecekmiş gibi hissediyorum, nasıl desem, hani en çok bu mevsimde kaybedecekmişim gibi... Sarı renkler görüyorum yazarken boyadığım kelimelerde, daha doğrusu sararmak, solmak, ölmek benzeri fiilleri işliyor öznelerim. Yaz mevsiminden sonra, iç bunaltan sıcaklardan sonra, hafif bir yağmur iyi gelir bu ruh haline biliyorum, aradığım bir sonbahar yağmuru... İhtiyacım da var ama epey gecikti, gözüm bulutlarda kaldı, epeydir yağmur yağmıyor, oysa sırılsıklam ıslanmak istiyorum ben, sırılsıklam yazmak istiyorum en çok da... Çünkü biliyorum, yağmur damlaları da bir nevi ilhamdır, ıslandığımız an gelen... Sonbahar yaprakları düşerken havada süzülmez mesela. Üstelik yapraklar düşünce kanamaz! Hiç kırmızı, kanayan bir yaprak gördünüz mü siz yerlerde? Bu yüzden derim ki; Sonbahar ...Hazinlerden daha hazin Sonbahar. Sevgileri hüzne dönüştüren Sonbahar.  Yaprakların toprağa düşmesi gibi, insanların değil..."  Ama sen gör ki yeşilken sarıya dönüşen , sarıyken dalında tutunamayan, ayaklar altında ezilen yapraklar gibi değilsin..