Nasıl bir yaşamı özlediğimi anlatmak istiyorum… Buradan dili, dini, ırkı ne olursa olsun tüm insanlara seslenmek istiyorum. Dünya hepimize yetecek büyüklükte! İnsanca yaşamak için birbirimize saygılı olmak, haklarımıza sahip çıkarken başkalarının haklarını gözetmek ve biraz da hoş görü ile barış içinde yaşamak mümkün. İnsanlarımızın çok zor bir dönemden geçtiğini biliyoruz. Sizleri bilmem ama ben artık televizyonlarda haber izlemek istemiyorum. Neden kan dökülüyor? Kim kiminle neden kavgalı? Güvenlik güçlerimiz her gün birkaç şehit veriyor? Her gün gözü yaşlı ana-babalar, eşler ve öksüz çocuklar, yüreklerimizi yakan acılar. İzlemeye dayanamadığımız görüntüler ekranlarda… Çoluk çocuk evlerinden ayrılmakta, bazıları yaşamdan kopmakta! Güzel ülkemize ve geleceğimize yazık oluyor. Savaşlardan kim karlı çıkar? Sadece ve sadece silahları üretip, satanlar. Türkiye Cumhuriyeti Osmanlı İmparatorluğunun küllerinden büyük mücadeleler sonunda kurulmadı mı? Kurtuluş savaşında Türk, Kürt, Laz, Çerkez daha sayabiliriz tüm halkımız beraberce mücadele etmedi mi? Her karışı şehit kanları ile ıslanmış vatanımızı bölmek, parçalamak için bu çaba niye? Bölünürsek yok oluruz, kimse kazanmaz! Acıların son bulduğu, şehit haberlerinin gelmediği, kardeş kavgasının bittiği günlerin bir an önce gelmesini diliyorum. Ülkemin her yerine korkmadan gitmek, özgürce dolaşmak, kardeşçe yaşamak istiyorum. Demokrasinin yaşandığı, Silahların ve ölümlerin olmadığı, Terörün olmadığı, Savaşın değil, barışın daim olduğu, Hak ve özgürlüklerin yaşandığı… “Bir ağaç gibi tek ve hür, bir orman gibi kardeşçe” (Nazım Hikmet) Ben böyle bir dünya böyle bir memleket istiyorum.