Hayatımız çevremizde olup biten olumsuz olaylarla geçiyor. Neredeyse gülmeyi öteledik. Gülmeye ihtiyaç duyduğumuz ortamlara ihtiyaç var. Ne gibi mi? En şık davette, tam önemli birine kendinizi tanıtırken pantolon fermuarının açıldığını fark ettiğiniz o an. Ya da yeni aldığınız ayakkabıyla kalabalık ortamın içerisinde tökezleyip düştüğünüzü düşünün. İşte bunlar başımıza geldiğinde üzüntü verici olsa da sonradan anlatıldığında kahkahalarla hatırlanacak anılardır. Yaşlıların ve çocukların dış görünüşle ilgili yorumları ise bambaşkadır. Onların düşünmeden doğrudan yaklaşımları veya komedi olarak söylemleri çoğu zaman en komik tespitleri ortaya çıkarır. Mesela abla saçların ağarmış yaşlanmışsın! ya da giydiğin ayakkabı dedemin zamanından kalma mı? gibi masum sözler, hepimizi gülümsetir. Çünkü onlar, toplumsal normların ve kibarlığın henüz tam olarak işlemediği bir dünyadan bakarlar. Elbette, dış görünüş üzerinden yapılan sözler alaycılık ve aşağılama çizgisine kaymamak, empati ve anlayışı elden bırakmamak önemlidir. Amaç, birinin “kusurlarıyla” dalga geçmek değil, insan olmanın hayatın beklenmedik sürprizlerini mizahi bir dille anlatmaktır. Her birimiz çoğu zaman dış görünüşümüzü kontrol edemediğimiz ya da komik durumlara düşmemize engel olamadığımız bir gerçektir. Bu kusurlarımız ve gaflarımız bizi daha insani ve sevimli kılar. Unutmayalım ki, en ciddi anlarda bile bir kahkaha atmamıza neden olabilecek bir yanımız vardır. Önemli olan, bu komik anlara gülmeyi ve kendimizle dalga geçebilmeyi öğrenmektir. Yeter ki! Hayatımız sevimli bir gülme olsun. Şakalaşmaya, oynamaya bol sohbet etmeye barışık yaşamaya ihtiyacımız var. Haydi biraz gülümseyelim.