Muhakkak yaptığımız hatalar olmuştur şimdiye kadar. Anlatılması zor, dönüşü imkânsız olan. İçlerinde ders aldıklarımız vardır lakin almaya zaman ayıramadıklarımız da. Gözlerimizden bir damla süzülerekten aramışızdır kendimizi şarkılarda. İnsan hayatın ne kadar anlamsız ne kadar kifayetsiz olduğunu beklemediği insanlardan beklemediği davranışlara maruz kalınca anlıyor. Öyle ki bir insan kendi ömrünü gözden geçirdiğinde hep o anılar yansır hayalinde. Hiç insan karşısındaki insanı bile bile isteyerek kırar mı? Artık yaşadığımız zaman öyle bir hal aldı ki insanlar hiç bir sebep ortada yokken bile bile kırma yetkisine sahip olabiliyorlar. Öyle bir zaman geliyor gülmeyi öğreten insanlar sana ağlamayı da öğretiyorlar. Yaşadıkça çok şey öğreniyor insan. Bunun da iyi yönü vardır elbet. Zamanla güçlü olmayı, kendi ayaklarının üstünde durmayı öğreniyorsun. Tabi vazgeçtiklerinde oluyor, dile gelmiyor düşlerin, tüm güllerin soluyor, eskisi kadar hayal kuramıyorsun. Her şey yavaş yavaş anlamını yitiriyor. Hayatta her şey isteklerimiz doğrultusunda ilerleseydi eğer emek harcama, hayal etmek, beklenti diye bir şey olmazdı. Aksine bir insan hayalleri, beklentileri olmadan yaşayamaz. Bir insanı ayakta tutan kendini içinde bulundurduğu hayalleridir. Bu yüzden bütün güzel şeyler yaşanılan acılardan sonra ortaya çıkar. Bizler yaşadıkça öğreniyoruz, öğrendikçe yaşamın sırrına varıyoruz. Evet, her şeyin iyi bir tarafı vardır! Acılarınız mı, iz bırakan yaralarınız mı unutun gitsin, gülmeyi deneyin. Değerinizi bilmeyen üzerlerine çok fazla anlam yüklediğiniz o insanlara son defa bakın. Daha fazla çaba göstermeyin onlar için. Zaten onlar yanınızda olmak isteselerdi size bunları yaşatmazlardı. Açın kendinize yeni bir sayfa... Kalbinizi kıran, sizi hayal kırıklığına uğratıp yerle bir eden insanlara itibar etmeyin. İnsanların yaşamını sevgiyle kucaklayın.