Bir zamanlar toplumun en kıymetli hazinesi ahlaktı. İnsan, malıyla parasıyla değil sözüyle; makamıyla değil, edebiyle ölçülürdü. Komşuluk, dostluk, vefa, dürüstlük uzak değil, daha dün gibiydi. Bugün ise ahlaka dair değerler, neredeyse eski bir fotoğraf albümünde kalan siyah-beyaz kareler gibi “nostalji” oldu. Dürüstlük, eski zamanda kalan bir meziyet gibi anlatılıyor. Gençlere ahlaklı olmanın önemini hatırlatmaya kalktığınızda, O işler geçti” diyenlere rastlıyoruz. Oysa ahlak, zamanı olmayan bir pusuladır. İnsanlığı insan yapan değerler ne dünün ne bugünün, bilakis ebediyetin ışığıdır. Bir büyüğün sözünü yere düşürmemek, verilen sözü yerine getirmek, kul hakkından korkmak ahlaklı insanların davranışıdır.  Çünkü ahlak, sadece bireyin değil, toplumun da ayakta kalmasının temeli. Bugün kaybolan şey aslında “ahlakın kendisi” değil; onun hatırlanma biçimidir. Yani değerlerimiz hâlâ yerinde, fakat onları yaşatacak irade zayıflamış durumda. Bizler, ahlakı yeniden günlük hayatın parçası yapmadıkça, nostalji köşelerinde süslenip saklanan bir anı olmaktan öteye gidemeyecek. Ahlak, en yeni teknolojiden de, en hızlı gelişmeden de daha kıymetli bir güçtür. Çünkü teknoloji insanı hızlandırır, ahlak ise insanı insan yapar. Bugün bu farkı yeniden hatırlamanın vaktidir. Bir büyük sözü; "Ahlak, kimsenin görmediği yerde doğruyu yapmaktır." Gören yok diye susanlar, yarın herkesin sustuğu bir dünyaya uyanacaklarını unutmasınlar.