Nazım ustanın, insanların hafızasına kazınan sözlerinden bir kaçı: Toprak sevdiklerimizi aldığı için mi böyle güzel kokar... Arkadaşlık ağaca benzer. Kurudu mu  bir daha yeşermez... Yalnızlık insana çok şey öğretirmiş. Ama sen gitme ben cahil kalayım... Ne kadar seviyorsun dersen; o kadar işte. Tavanı kadar sokağın ve dibi kadar cehennemin" Nazım Hikmet: Selanik 1902 doğumlu Nazım Hikmet, babası Hikmet bey ve annesi Celile hanım sayesinde küçük yaşta sanata ilgi duymaya başlar... Özellikle dedesi Nazım beyden ilk eğitimini alır... Bahriye Mektebi'nden mezuniyetine 3 ay kala hastalığı nedeniyle ayrılır... Ankara hükümetinin görevlendirmesi ile Bolu'da öğretmenlik yapar... Rusya'da ihtilale tanık olur... Çeşitli gazete ve dergilerde yazıları ve şiirleri yayınlanır... Kitapları basılır, siyasal ve entellektüel aktif rol üstlenen ünlü bir şair olur... Şiirleri ders kitaplarına girerken oyunları devlet tiyatrolarında oynanır... Nazım Hikmet'in artık etkileyici gücü oluşmuştur ve bu güç bir kesimi ürkütmeye başlar... Sık sık gözaltına alınır ve yargılanır... Düzmece davalarla 17 yıl cezaevinde yatar... Ulusal ve uluslararası düzenlenen kampanyalar sonucu 1950'de çıkarılan genel af yasası ile serbest bırakılır... Ancak uygulanan bir dolu dayatmalar ve yaşamına yöneltilen komplolar nedeniyle yeniden yurtdışına gider... Yurduna ve halkına hasret şiirler yazarak adeta ölümü bekler... Yurtdışında yaşadığı dönemde Uluslararası Barış Ödülü sahibi bir sanatçı olarak hep barış hareketi içinde aktif rol oynar... Yorgun kalbi  3 Haziran 1963'de Moskova'da durur... Şiirleri halâ tazeliğini koruyan Nazım Hikmet'i bir kez daha sevgi ile hatırlamak istedim... Büyük ozan Hasan Hüseyin Korkmazgil'in, hayatını kaybeden Nazım Hikmet için yazdığı: 'Haziranda Ölmek Zor' şiiri de bugünün tam ortasına düştü adeta... "Gece leylak ve tomurcuk kokuyor Yaralı bir şahin olmuş yüreğim Uy anam anam Haziranda ölmek zor Demek ki göçtü usta Kaldı yürek sızısı Yıllar var ter içinde taşıdım ben bu yükü Bıraktım acının akışlarına  3 Haziran 63'ü Bir kırmızı gül dalı eğilmiş üstüne Bir kırmızı gül dalı şimdi uzakta Okşar yanan alnını Nazım Usta'nın" Kapansın el kapıları bir daha açılmasın  Yok edin insanın insana kulluğunu bu davet bizim Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesin bu hasret bizim. Bu acımasız hayatın kurbanları bir daha olmasın istiyorum. Acılar, vatan hasretliği yaşanmasın.