Toplum olarak misafiri, selamı eksik etmez, yedirip içirmeyi, ikramı, bölüşmeyi severiz. Lakin yine de diyorum ki bu güzel geleneklerimiz yüksek enflasyon ve hayat pahalılığından dolayı eskilerde kaldı. Hele hele şehirlerde oldukça azaldı. Ne yazık ki eskisi gibi hassasiyet, sevgi saygı kalmadı. Benim çocukluğumda köyler arası dayanışma olurdu. Misafirliklerde uzun zaman kalınırdı. Bahar aylarında harman yerlerinde iki ve 3 köy okulu velililerle birlikte şenlik havasında piknik yapılırdı. Daha sayamayacağım kültürler canlılığını hep yaşatırdı. Şimdilerde köylerde veya ülkenin başka bir yerinde bu gelenek örf ve adetler duruyor mu?    Yabancı falan fark etmeksizin misafir edilen ve onlar için yün yataklar hazırlayan teyzeler duruyor mu? İstisnalar hariç herhangi bir hayvanın önüne bir kap yemek koyacak sevgi dolu yürekler duruyor mu? Bu hayvan sevgisi son zamanlarda devlet desteğiyle bir nevi zorunlulukla yerine getiriliyor. Bizim zamanımızda her evin 2-3 köpeği kedisi koyun, büyük baş hayvan horoz tavuklar olur her aile bunlarla iç içe yaşardı.  Şimdi var mı? Çok zor olsa gerek! O güzel yürekli insanlar atlara binip gitmişler. Sessiz, sedasız çekip gittiler? Şimdiki kuşak farkını ben zor anlıyorum.      Bizler ise o atlarına binip giden insanların geride kalmış yetimleriyiz. Yalnızlaşmanın, yozlaşmanın rüzgârıyla taş binalar arasında savrulup giden değerlerin ardında kalan yoksullarız. Ey güzel güzel insanlar biz neyimizi kaybettik acaba? Bize ne oldu? Yabancı kültürlerin etkisiyle ezildik mi? Bu hale gelirken ülkeyi yönetenler ne yapıyordu?