Aynı Göğü Kınaladık Göğsümüze! Bir kentin havasına, suyuna, toprağına nasıl bakarsan o da öyle mi bakar sana? Gözleri mesela, kör kuşları, sakat kanatları ve solan göğüyle ölümcül bakmaz mı yüzünüze? Ya elleri… Tutun ellerini, nereye götürmek isterse oraya götürmez mi sizi? Ayakları yalın mı? Markalı mı atıyor adımlarını her sabah? Yürümenin sözü mü olur karanlığın gözünde? Bakın hele. ‘Beklemenin felsefe kitabı’ misali hep bir şeyler bekledik, bir şeyler bekliyoruz değil mi? Sorun hele; Caddesiyle, sokağıyla, evleriyle bir kent ne bekler sizden? Kendi ellerinizle inşa ettiğiniz kentler ne bekler diye sorun kendinize. Yahut siz ne bekliyorsunuz bir kentten? Kalbine kalbinizi dayamadan bakın bakalım yüzüne, bakabiliyor musunuz? Ve gün Ve güneş Ve çıplak ay Ve yıldız süsüyle gecenin günahı Ve minarenin metalik sesinde ki tanrı… Işıklar boyu Karanlıklar boyu Ve odalar boyu Ne kadar fazla ve ne kadar eksiğiz. Sen benim uzak coğrafyam Aynada ki yüzüm. Düşümde ki masal Masal da Anka’nın kanat sesi Aşk’ı zaman Uyan Ve düşür ateşini yeryüzüme. Bak! Düşlerinden vuruluyor sevemediğimiz çocuklar! Gün dünde eskiyen fotoğraf Siyah beyaz mihengi Zamanın kalbinde ki mabet Ahlarda yutkunan ibadet Dudağın kenarında ki dua Terinin kiri Ellerinin lekesi Yılgı yenilgi Görme beni. Görme sesimi duyuramayan çığlık Ve döngüsünde ki yeryüzü Uyan! Uyandır bizi.