Sabahın  saçlarını tuttu. Tuttu… Bıraktı… Tutundu bebek güneşin eteklerine. Taşların yardımıyla,         alacalı ineklerin önünde                           düştü toprağa. Gün, gecenin rahminden ayrıldı. ………….. Döverek, Öldürerek, Aşağılayarak, Yalnızlaştırarak, Ötekileştirerek, Kadınları(anneleri) kutsarız... Kadınlıklarını kutlarız… Kadın olmak zordur bu coğrafya da. Anne olmak çok daha zor ! Ölüm kör bir kurşunla gelir … Ölüm bağıra çağıra gelir … Yetmez çekilen acı. Çektiğiniz az bulunur üstüne toplumsal ananeler örtülür… Yetmez üstüne “kara toprak” örtülür. …………… Dedi çocuk: Bir kadın tanıdım O'nu tanıdığım da  henüz doğmamıştım; iki bölük örülmüş                                                                                                              upuzun  saçlar, diline değil de gönlüne saklanmış masallar anlatırdı. Daha sütü kesilmeden kaybettiği Nursel'ini, Gürsel'ini anlatırdı, anlatmakla yetinmez tırnaklarıyla yaptığı oyuncak misali mezarlarını gösterirdi          çocuklarına. ……………… Dedi çocuk: Evde ekmek yoktu          bakkal amcada çoktu. Biliyoruz sabaha kalacak belki köpeklerin önüne atılacak, belki de yeni ekmek olmak için                       una katılacak(tı). İki odalı kondunun dibinde                            iki kız çocuğu biri lambayı söndürür, diğeri tencerenin önünde                          içi bulgur. Bulgur bulgur dökülen yaşları                                         gördü                                                 aynalı kaşık, karanlığa dünden alışık. Şehir büyük,           onlar ki okuyacak                          iki küçük çocuk. Ertesi gün ve her hafta sonu pamuk çapalayıp             ışıkları açarak                         ekmek yediğimizi annem duymadı. Duysa  uçardı. Kanatlarına karanlığı takıp kilometreleri düz ayak yapıp                                 kuş olup                                       konardı kondumuza. Gözyaşından ekmek doğrardı                                   soframıza, kana kana doyardık bizde. ………………….. Dedi çocuk : Geçtim ırmakların üzerinden,kanadı ayaklarım.Akıttım yaralarımı,  acısı hafiflesin diye ırmakların içine. Akar şimdi Fırat’ta, Dicle’de, Asi’de, ülkemin bütün ırmakları acıtarak kendine. Neyleyim baharda açan çiçekleri, Neyleyim dile düşen bülbülleri, Neyleyim güne koşan geceleri, Neyleyim anneler soldururken benzini. Neyleyim … Neyleyim ırmaklar acıtırken kendini. ………………. Ve Dedi Çocuk : Anne bak, şehir yaptım palyaçodan ama gece. Şu kız çocuğu var ya hani şu şehrin içinde oturan, gündüz mavisi çalmış yıldızlardan !