“Aşk anımsanmaz, yaşanır… tıpkı şiirler gibi…” Tıpkı yaşam gibi. Daha çok emekle aklımı ortalama seviyede tutmaya çalıştığım zamanlar, bazen insanın sınırları öyle çok zorlanır ki, gece gece olmaktan çıkar, patlayan ışık tanecikleri karanlığın gözlerini kaplar. Ruhuma ve kalbime dokunan bir asinin ruhu ve kalbidir. Ayaklar yüzünü, ellerin yerini unutur, Unutturur. Kirpiklerinde salıncaklar kurulur, kurulu düzen sallanır durur habire. Aklımda ki mevsim İçimde ağıtlar söyleyen çocuğun suskusu. Denizin okyanus Kumların dağarcığında ki hayat Fahişenin oratoryosu. Zihnimde tutuşan Dalgaların raksında dağlı bir ateş, Islaklığım Minerva’nın elinden Sevgilinin göğsüne düşürülen bir hançer. Yasa,  hükmün de paramparça… Tutkunun teline vurulan mühür Tenin seline vuslat vaktinde Kumdan, çakıldan ve kayadan biçilen bir Akdeniz düşü Havalanır kanatlarıyla… Bildiğim bütün renklere söyledim, Kökboyalarınızı, soylarınızı unutun. Renklerinizden yol açın gök maviye..! Martıların bakışlarından koparttığım kırmızı bir  isyanın Kalbiyle Güne selam dursun her sabah. Ki umutlansın suya düşen yüzümün gölgesi. Pompei de ölüler azat olsun taştan elbiselerinden Ve arınsın küllerinden Ve sessizliğinden. Ölümlüler çığlık çığlığa kanın suyunu damıtarak   Her dilde Her dinde Ve her renkte Uyansın yeryüzü mabedinden, kalbiyle. Rüya mı ? Düşüme gidiyorum şimdi. Sessiz olun.