Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nın verilerine göre, ülkemizde sendikalı işçi oranı yüzde 15,2 Toplam işçi sayısı 16 milyon 395 bin. Sendikalı işçi sayısı 2 milyon 495 bin. (Ocak 2024) Bu arada bağımsız uzmanlar özel sektörde sigortasız, göçmen ve çocuk işçi çalıştırıldığına dikkat çekiyorlar. Ancak bu kesimin sorunları saymakla bitmiyor. Ülkenin üreten sınıfı, sendikal haklarından yeterince yararlanamıyor. Sendikalaşma hakkını kullanmak isteyenlerin önüne engeller çıkarılıyor ki, haritada işten atılma da var. Tabii bu konuda akla ilk gelen yargı bağımsızlığı kaldı mı sorusu oluyor. Araştırmalar, halkın yargıya güveninin azaldığı yönünde. Yargı sorunu işçiyi işten atmayı, işçinin üzerindeki denetimin sıkılaşmasını kolaylaştırıyor. İşçi- işsiz rekabeti yaratılarak ücretler düşürülüyor, baskılar artırılıyor. Her an işsiz kalma olasılığı da cabası. İşçinin aldığı ücretse geçimini sağlamaya yetmiyor, ev kirası el yakıyor. TUİK araştırmaları, işgücüne katılımın düşük olduğunu gösteriyor. Bir işte çalışmayan kadın oranı 21 milyon, erkek oranı 9 milyon. Esnek ve güvencesiz işlerde, ek işlerde çalışanların sayısı artıyor. Bugün 3 üniversiteliden biri işsiz. İş bulabilen de asgari ücretli işler bulabiliyor. Çocuk işçiler şanslı (!) Her 4 çocuktan biri çalışıyor. İşin aslı, kitleler onun bunun kışkırtmasıyla değil, nesnel koşullarının zorluğu ve gelecek kaygısıyla seslerini yetkililere duyurmaya çalışıyorlar. Ülke nüfusunun yüzde 93’ü il ve ilçe merkezlerinde yaşıyor. (Şubat 2024, TUİK verileri) Tarım, besicilik iç açıcı değil. Kuraklık, orman yangınları, seller gibi felaketlerle çilesi hiç bitmeyen çiftçiler, tarım işçileri. Kırsalın gençleri çareyi kentlerde arıyor. Maden işçileri, iş cinayetleri, sorunsuz gün geçmiyor. İşçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs, neoliberal politikaların mağdur ettiği tüm kesimlerindir. Dünyada ve yerelde çağın gerçeğini yakalayamamış yönetimleri eninde sonunda dize getirecek olan bu kesimdir.