Eskiden damlarımız bütün çorak topraktı Taş yuvakla yuvardık yağmur akmasın diye Sürülere verilen kuru meşe yapraktı Kağnı kağnı çekerdik açlık çekmesin diye Motorumuz yok idi bineğimiz eşekti Üstünde yattığımız içeğiden döşekti Bebeğin karyolası ağaçtan bir beşikti Üzüm sarar verirdik sesi çıkmasın diye Baba evde reisti o verirdi emiri Yakıtımız odundu bilmez idik kömürü Çile çekmekle geçmiş atamızın ömürü Gelecekte yavrular ele bakmasın diye Tıklım tıklım olurdu Sadık emmi kahvesi Şıngır şıngır öterdi çay kaşıkların sesi Böylelikle köylünün yerindeydi neşesi Acı şaka olmazdı hatır yıkmasın diye Köyümüzün bakkalı Abdi Çavuş Dündar’dı Kumaşından kibrite her çeşitten mal vardı Köylü alışverişi hep oradan yapardı İncitmezdi geleni canın sıkmasın diye Kışları çok meşhurdu komşu komşu gezmesi Kızartınca zevkliydi tarhanayı yemesi Eksik olmaz yanında pelit ile elması Bolca verirler idi gözü akmasın diye Köye çerçi gelirdi yerleşirdi odaya Sokak sokak gezerdi incik boncuk var diye Uzatırdı komşular yemek koyup tabağa Aç kalıp da kimseye derdin dökmesin diye Bazen gönül istiyor köyde yine yaşamak Kaşağıyı alıp da öküzleri kaşımak Samanları doldurup sele sele taşımak Ara ara yazarım okur bıkmasın diye İnsan arzu ediyor o eski düğünleri Kadınların uzaktan duyulurdu ünleri Ne de çok neşeliydi köyün eski günleri Yazıverdim kalplere hasret çökmesin diye