Sonbaharı yaşadığımız bu günlerde yağışlı, karlı, soğuk günler artık kapımızda. Doğa örtüsünü yeşilin tüm tonlarına dönüştürerek kızıla, sarıya, hardala, kırmızıya bıraktı. İklim kendini kara, fırtınaya, soğuğa hazırlıyor. Ta ki, yeniden ilkbahar gelip, doğaya yeşil örtüsünü serinceye kadar. Bu değişimler doğanın bir parçası olan insan ruhunda da bir takım değişiklikler yaratır. Sonbaharın ilk ayı olan geçirdiğimiz eylül, Ekim ayı, kimileri için “hazan ve hüzün” ayıdır. Nedeni; Eylül, Ekim ayının bir ay değil, “koskoca bir hüzün mevsimi” olarak yaşanmasıdır. Doğa “hazanı” yaşarken, insan duyguları “hüznü” yaşamaz mı? Doğanın hazanı, biraz da ömrün sonbaharıdır. Eylül ayıyla beraber, bazı insanların yüreklerine hüzün gelir oturur. Birey; neden, niçin, nasıl hissettiğini anlamadığı duygular arasında yorulur. Güneşin, bulutların arasından görünüp, kaybolması ruhu serseme çevirir. Duyguların bu yorucu gel-git halleri sanatla uğraşanların duygularına ve eserlerine de yansır. Sonbahar şiirleri, resimleri, aşkları, şarkıları oluşur. Hüzün de, yaşama dair önemli, vazgeçilemez duygularımızdandır