Açlık insanların ruhen ve bedenen vücut üzerinde doyuma ulaşa bilmemesi eksik yaşamı ruhen ve bedenen doymamaklık manevi ve dünyevi açlıktır. Açlığı toklukla toklukta dengelemek gerekir. Ruhsal doyum tüm fiziksel bedeni dengeleyici olup tüm vücudu dengede tutar. Birisi manevi maneviyatla vardır. Öteki bir diğeri ise dünyevi açlıktır. Toklukla gelenler ise tokluk bilincinde bereketli sonsuz rahmetlerdir. Açlıkla gelenler kıtlık bilincinde kıtlığı getiren yokluğu kıtlıkta oluşturan her şeyde bereketsizliktir. Açlık gönül gözü körlüğüyle körlüktür. Tokluk gözü gönlü açıklıktır. Tokluk ahlak yerleşmesi ar damarı edeple ve hayâ ile insanın kendisini toplaması ahlakıdır. Aç İnsan edepten ve hayâdan yoksun olur ki ar damarı utanma duygusu kalmayarak her türlü kötülüğe fenalığa karşı bu tür insanlar hep hazırdırlar. Tokluk ve açlık insandaki sınır ölçüsü olan denge seviyesidir. Bir toplumun yükselme seviyesi o içinde bulunulan toplumun ekonomik özgürlüğünü bulmuş olması ekonomisi ile üretimi sağlayabilmesi koşullarıyla ve şartlarının rahat karşılanabilecek gelir düzeyinin yüksek seviyede duruma gelmesi diğer yandan da maneviyatla olan bağların güçlü tutulması hiç kopmaması unsurlarının sağlanmasıyla mümkündür. Bunları dengeleyen bir ülke o toplumun insanı bereketsizlik içinde kıtlık görmeden aç kalmaz. Açlıktan korkanlar olmayın. Açlık değil aç gözlülük sefalet getirir. Bir insandaki ahlakı açlık sınırı yıkar. Tokluk sınırı insanın imamdaki ahlakını hep güçlendirir. Açlık ve tokluk arası terazi daima hep ölçüde ince bir çizgidir.