Bir zamanların çocuklarıydık!

Zaman: üzerine bazen çok düşündüğümüz, bazen hiç dikkat etmediğimiz; bazen şıp diye geçen, bazen bir dakikası bir asır gibi gelen ve aslında hiç olmamasına rağmen bize ne kadar göreceliymiş gibi gelen bir kavram değil mi?

Yaşlandık acı tatlı tecrübeler kazandık. Geçen süreçte ne çok şey değiştiğini hep beraber gördük yaşadık. Biz zamanında anne babalarımızın büyüklerinden dinledikleri masalları oynadıkları oyun hikâyelerini dinlemiştik, şimdi çocuklarımız bizim kendi yaptığımız oyuncakları oynadığımız hikâyeleri dinleyip aynı şekilde şaşırıyorlar. Ülkemizde yaşam şartlarımız, yediklerimiz, dinlediklerimiz hep bir değişim içinde. Hadi gelin ufak bir yolculuğa çıkıp neler neler değişmiş bir bakalım. Ben bırakın cep telefonunu, evlerimizde telefon olmayan günleri hatırlarım. Televizyon siyah beyaz ve gece 00’a kadar yayın yapardı mesela. Şimdikilerin inanması hatta hayal etmesi bile güç ama hem de sadece tek kanal vardı! Aslında bunun güzelliği herkes aynı şeyi seyrettiği için kimsenin ortak sohbetten geri kalmamasıydı sanki. Yani o zamanlar ’Yok hayatım kadın programı izlemiyorum, ben sadece belgesel’ diyen çokbilmişler yoktu, herkes Dallas seyreder, ertesi gün de toplu halde anlatırdı. Örnekleri çoğaltmak mümkün. Şimdi sanal oyunları revaçta!  Zaman gelecek onlar da gülümseten hatıraları geleceğe bırakacaklar.