Düşün bir kere: Anasıyla, babasıyla, sevdiğiyle, evladıyla, kardeşiyle bacısıyla vedalaşmak nasıl bir duyguydu kim bilir. Gökyüzüne son bir defa bakmak. Yediği lokmanın belki de son olacağını düşünmek. Son defa su içmek, son defa bir sigara tüttürmek, son defa bir türkü söylemek.

İşte Kocatepe deki o duruşu ertesi gün, ölüme meydan okumayacaktı. Ölüme askerleriyle yürümek böyle bir histi?

Kocatepe'den Afyon ovasına bakarken sadece sabaha karşı yapılacak hücumu değil.

10 sene,20 sene, 100 sene sonrasını. Sadece o askerleri değil.

Öğretmeni, köylüyü, işçiyi, sanatçıyı, doktoru, kadını velhasıl çocukları….

Bir milletten bağımsız özgür bir vatan yaratmayı düşündü.

O büyük adam şöyle seslendi! Size ölmeyi emrediyorum! Ya istiklal, ya ölüm.