Savaş çığlıkları!

Dünya bir kaos ortamına döndü. Koca dünyada kiminle neyi paylaşamıyor hiç anlamış değilim.

Şu dünya kimseye kalmadı kalamayacak da… Bu konuda hepimiz sanırım hemfikiriz.  Peki, neyin kavgası bu hiç bitmeyen?  Tüm insanlık bir sınav döneminden geçiyor. Kimi canı ile kimi ekonomi ile kimi sağlığı, kimi ilişkileri ile bedel ödüyor.  Yıl olmuş 2023, insanlık hala savaşıyor.  Savaşın kazananı yoktur ama kaybedeni çoktur. Bugüne kadar da faydası olduğunu da hiç görmedik. Bakın yapılan gösterilere sanki savaşa devam der gibi bir anlayış hâkim. Zoru başarmalıyız. Yani barıştan yana olmalıyız. Ama maalesef insan yine sınıfta kaldı. Yazık! İnsanın içindeki kötülük ağır basıyor. Bu hayatta haklı olma ön plana çıkmış. Mutlu olmayı tercih etmeliyiz. Bunun için barış çok önemli.  Çokça yozlaşma yaşadığımız bir dönemdeyiz. Din ve modern yaşam çatışmaları sürerken şefkati, fedakârlığı, kabullenişi, affetmeyi unuttuğumuzu gösteriyor.  Ah insanoğlu... Birbirimizi öldürüyoruz, korku ile yaşıyoruz, hiç düşündün mü neden?  Acıyı çeken hep masum halklar. Politik çıkarların insanları düşürdüğü durumlar çok acı. Savaşan ülkelerin ardında başka büyük ülkelerin çıkarları olduğu da açık ve seçik görülüyor. Kim ne kadar yaşayacak ki bunca acı ve keder sokuyoruz kısacık hayatlarımıza.  Televizyonlardan bir dehşet filmi izler gibi savaş bölgesinde yaşayan her iki ülke halkını gördükçe üzülüyoruz, çocuklara, gözü yaşlı anne babalara, gençliğini yitiren gençlere.  İnsan ne zaman bu kadar kötü oldu? Ne olur taraf olmayalım. Ne olur korkuyu yayanlara destek olmayalım.  Dünyanın her bir yanında düzenlenen fanatik gösterilere alet olmayalım.  Dini inancı için masum insanları parmakla gösterip suçlamayalım.  Asıl sorun siyasi çıkarlar ve sömürüdür. Anladığım kadarıyla barış çok uzakta. İnsanlık uyanmalı. Paylaşmayı ve sevmeyi öğrenmeli.  Hayatı zorlaştırmayı değil, sevgi ile barışı, gülmeyi seçelim.