Destancı

Geçmişte nostalji olan destancılar

Çocukken hatırlıyorum, babamla çarşıda dolaşırken o zaman Pazar yeri orasıydı. Bir kalabalık gördük merak ya! Babamla biraz seyrettik. Adamın biri boynuna Radyo-kasetçalar asmış, düşük seste yanık bir müzik çalıyor, elinde padişah fermanı gibi bir kâğıt, müziğin ahengine uyarak bir şeyler okuyor, ne olduğunu pek anlayamadım babama sordum bu adam ne yapıyor diye. “Destancı” dedi, tabi sonradan öğrendim Destancı denilen bu kişilerin bütün şehirlerde işlenen cinayetleri, aile facialarını kayda değer olayları şiir haline getirir, matbaada bastırır, il-il, sokak-sokak dolaşıp hem kâğıtta yazılı şiiri fon müziği eşliğinde bağıra bağıra okur hem de bu kâğıtları onu dinleyen kalabalığa satan kişilere denildiğini... Destancıların mazisi çok daha eskilere dayanıyor, iletişimin tamamen posta ile yapıldığı yıllar, haberin bir-iki hafta sonra duyulduğu yıllardan. Seydişehir’de her Perşembe günleri görünürlerdi. Daha sonra kendim almaya başladım. Köye getirir her köşe başında kadınlara okurduk. Onlarda ağlayarak gözü yaşlı dinlerlerdi. O kâğıtta yazılı insanların yarım kalan hayalleri uzun süre hafızalarımızda yer alırdı.