“Anadolu insanın bir ruhu vardı, nüfuz edemedin. 
Bir kafası vardı, aydınlatamadın. 
Üstünde yaşadığı bir toprak vardı, işleyemedin. 
Onu kötülüğün ve cehaletin eline bıraktın. 
O, katı toprakla kuru göğün arasında, bir yabanî ot gibi bitti. 
Şimdi elinde orak, buraya hasada gelmişsin. 
Ne ektin ki, ne biçeceksin?
Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi?
Tabii ellerine batacak. Tabii ayaklarına batacak. 
İşte, her yanın şerha şerha kanıyor ve sen acıdan yüzünü buruşturuyorsun. 
Öfkeden yumruklarını sıkıyorsun. 
Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir. 
Senin kendi eserindir.”

Yakup Kadri Karaosmanoğlu