Tarihçi yazar: Mehmet Kiraz..

Yunduk yıkandık, devlet babanın bize verdiği elbiseleri giydik.

İlk defa sadece bana ait bir ceketim oldu. Bir de yepyeni gıcır kasket verdiler. Köyde çarığım bile olmamışken kundura verdiler burada. Öğretmen sordu ayak numaran kaç deyi... Bilmiyom ki, hayatımda hiç ayakkabım olmadı benim. Neyse, bakıp uydurdular. Bir tuhaf geldi önce, alıştım sonra. Yürürkene tok tok ediyor.

Ben hayatımda ilk defa karyola denir bir yatakta yattım, ilk defa masada yemek yedim, ilk defa çatal kullandım. Ben buraya gelene kadar yemeğin insanın ağzını şenlendiren bir şey olduğunu bilmezdim. Köyde yemek, sadece karnını doyurmak, hayatta kalmak için yenir. Köyde hepimiz tek sahandaki bulgura kaşık daldırırken burada herkesin ayrı tabağı var.

Sulu yemeği de ilk defa burada gördüm. Bulgur için yağ bile zor bulunur bizim orada. Hayatta iki defa muhtarın kızları evlenirken tereyağlı bulgur pilavı yemişliğim var. Etin tadını sorsanız bilmezdim.

İkinci Harbi Umumi köyde hepimizi korkuttu. İsmet Paşa tüm köylü erkekleri askere çağırınca babam da gitti. Tarlalar kadınlara kalınca anam benim buraya gelmemi heç istemedi. Ağabeyim dedi ki, biz yardım ederiz ana, içimizden biri okusun, Hamdi akıllıdır dedi.

İyi ki de gelmişim. Köyde olsam nedecektim tozun torpağan içinde... Bana sorarsanız keyfim beylerde yok."

İşte  dostlarım ....  Bu ülke çocuklarını yoktan var etme tarihidir KÖY ENSTİTÜLERİ